من ديوان ” حزن مهرج متقاعد” للشاعر عماد عامر بمعرض القاهرة الدولي للكتاب. التنوير _ eltanwer

عدت خمستاشر سنه
و لسه انت
برغم اللى كان
واقف
بنفس النظره
للشباك
اللى لونه بهت
– و انت متاكد من عدم وجودها –
و كأن السنين
ما مرتش عليك
ولا غيرت
شجرة البرتقان
اللى زرعتوها سوا
اتجوزت هى
و جابت عروسه
-كان واحد صاحبك عاوز يخطبها
و بيسالك عليها –
عارف؟ ! !
السكه اللى بتمشيها لما تكون متضايق
و اللى كتير مشتوها سوا
و الحرفين اللى على مدخل العماره باساميكو
و الست اللى كانت دايما بتقولك اخبارها
و الرحله اللى عشتها
. . . كل ده
بيروح ف دقيقه واحده
و تروح معاه اوجاعك
و تفتكر
برائتها و هى بتقولك
ما تسبنيش
و سذاجتك و انت بتسحب ايدك
و العريس اللى اخدها منك
و انت بتسلم عليه
و بتباركله . بحكم انك م الجيران
و تقطيع قلبك
و انت راجع
ما معاك غير سيجارتين
بتولع فيهم
يمكن تطفى جواك
و الناس
و الدوامه اللى ما سابتكش فاضى
مراتك
عيالك
الشغل
و البلد
كل دول
ما بيمنعوش عينك
تلمع ف الضلمه
و انت زهقان قوى
و نفسك
الحلم القديم يطلع منك
علشان
. . . تبطل تعيش